I żeby nie było nieporozumień - nie wstydzę się swojej cukrzycy. Ot choroba - da się żyć, wstydzić się nie ma czego.
Już tu nieraz wspominałam, że i podróżuję, i pracuję, i kocham, i się kłócę, filmy oglądam, książki czytam i robię milion zwykłych rzeczy jak większość niecukrzyków. I prawdę mówiąc większych problemów z tą moją "zarazą" nie mam.
Czytam tu i tam, że cukrzycy są dyskryminowani - słowo daję, przez 5 lat nie spotkałam się z takim zjawiskiem na swojej osobie. Przeciwnie - z kim bym nie rozmawiała, spotykam się z życzliwością, ewentualnie (właściwie zbędnym) współczuciem. Ot i tyle. Trzeba na campingu skorzystać z lodówki? Proszę uprzejmie - normalnej nie mamy, ale schowamy Ci insulinę między coca-colę. Da się? Da się.
Cukier mierzę gdzie popadnie, insulinę podaję publicznie - nikt nigdy nie miał do mnie o to pretensji, ba - nawet nigdy nie skomentował, a i nie umiem sobie przypomnieć żeby ktoś specjalnie zwracał na mnie w tej sytuacji uwagę. Może właściwie powinnam mieć pretensje o znieczulicę społeczeństwa?
Dlaczego wstydzę się bycia cukrzykiem? Bo ostatnio zapanowała moda wśród nich na robienie z siebie pokrzywdzonej przez los ofiary. Bo w knajpach nie ma podanych WW i WBT (no cóż - ja dziabię wówczas na oko i koryguję w razie potrzeby, polecam - ciągle żyję, mam się dobrze, wyniki ok) - płacz i zgrzytanie zębów, bowiem każdy restaurator powinien wszak wiedzieć, że może w jego progi zawitać osobnik z CT1 i nie będzie umiał sobie insuliny policzyć (tak statystycznie dla przypomnienia, to stanowimy sobie dumne 10% wszystkich cukrzyków). Straszne i tyle.
Co poza tym tak straszliwie dręczy moich "współplemieńców" - nieodróżnianie CT1 od CT2 - zainteresowanych odsyłam do wujka googla - wyjaśni w czym rzecz. Ja tylko przyznam się bez bicia, że zanim zachorowałam o cukrzycy wiedziałam mniej więcej tyle: istniej, wymaga podawania insuliny albo i nie, są dwa typy. Koniec mojej wiedzy na ten temat. O tarczycy, celiakii i innych chorobach, które mnie nie dotyczą osobiście na dzień dzisiejszy wiem raczej równie mało. I jakoś koleżanki z Hashimoto nie są z tego powodu na mnie jakoś szczególnie obrażone. W razie czego wytłumaczą.
No i wisienka na torcie, za którą pewnie ktoś mnie od czci i wiary odsądzi szybciej niż bym chciała. Młodzież cukrzycowa. Hołubiona przez rodziców, których nikt na świecie nie jest w stanie zrozumieć. Rozpuszczana do granic możliwości i chroniona najdłużej jak to możliwe przed wzięciem odpowiedzialności za siebie i swoją chorobę. Koronny argument, który niestety kiedyś ktoś na poważnie przytoczył: "na insulinie jest napisane <<chronić przed dziećmi>> , więc do 18r.ż. młodzież nie powinna sobie sama z cukrzycą radzić." Specjalnie piszę "młodzież" bo mam na myśli dzieciaki gdzieś od (powiedzmy) 13 roku życia w górę, których rodzice uważają, że są kompletnie niezdatne do samodzielnego w swojej chorobie funkcjonowania ( i niee - nie te świeżo zdiagnozowane "przestraszeńce" - to inna bajka). Te same, które w tym wieku potrafią już eksperymentować z czym popadnie, niebawem zaczną z kolejnymi "dorosłymi sprawami", ale na zmierzenie sobie cukru są dalej za malutkie.
I tak dalej, i dalej - i coraz więcej żądań i problemów. Z założenia, że "mi się należy" - i właśnie dlatego czasem mi po prostu wstyd...
Aaaa - tak na marginesie - możliwe, że świat nie robi mi problemów z tytułu mojej cukrzycy, bo ja sama nie traktuję jej jak jakiejś tragedii?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz